Στην Ελλάδα, ο καθένας από εμάς μπορεί, λόγω κλίματος και εδάφους, να διατηρεί όλο το χρόνο, ακόμα και στο μπαλκόνι του ένα μικρό λαχανόκηπο, εξυπηρετώντας είτε τις ατομικές του, είτε τις οικογενειακές του ανάγκες σε φρούτα και λαχανικά. Κάθε μήνας έχει και την δική του ποικιλία και με λίγη προσπάθεια και τη βοήθεια της τεχνολογίας είναι εφικτή η διατηρησή τους για μακρό χρονικό διάστημα. Ξεκινώντας από το όχι και τόσο γνωστό φινόκιο, την χαρακτηριστική αδυναμία των Ιταλών, πρόκειται για μια εύγευστη και θρεπτική ρίζα, που δίνει σε φαγητά και σαλάτες μια ξεχωριστή νότα. Η μαραθόριζα, όπως είναι και αλλιώς γνωστό, μυρίζει σαν ούζο, είναι πανέυκολο στην καλλιέργεια, δεν παγώνει και δεν έχει αυξημένες ανάγκες υγρασίας και ποτίσματος. Καταναλώνεται άμεσα και δεν ενδείκνυται να καταψυχθεί, καθώς αλλοιώνεται σημαντικά και η γεύση και η συνθεσή του.

Η αγκινάρα, πολυετές φυτό με καταγωγή απο την Αφρική, αναπτύσσεται σε μορφή μικρού θάμνου με ύψος όχι μεγαλύτερο του 1,5μ και καλλιεργείται με σχετική ευκολία. Απαιτεί έδαφος με καλή αποστράγγιση και πότισμα τακτικό και προσεχτικό κατά το καλοκαίρι. Τον χειμώνα χρειάζεται προστασία με κάλυμμα φυσικό από φύλλα άλλων δέντρων και φυτών ή φλούδα πεύκου. Η καταναλωσή της πραγματοποιείται μέσω των λουλουδιών της που εμφανίζουν σκληρή και αγκαθωτή όψη που αποδεικνύεται αρκετά δύσκολη στο καθάρισμα. Είτε ωμή, είτε βρασμένη, τρώγεται συχνά, συνοδεύοντας τσικουδιά και ούζο με μεγάλη επιτυχία και έχει δυνατότητα να καταψυχθεί για 2-3 μήνες σε ειδικά ψυγεία, χωρίς να χάσει τη γεύση και τις ιδιότητες της.

Το παντζάρι, γνωστό και ως κοκκινογούλι, είναι μονοετές ή διετές φυτό που αναπτύσεεται σε 1,5μ ύψος σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη με συχνό και αποτελεσματικό πότισμα. Καταναλώνεται η ρίζα και τα φύλλα του σε σαλάτες, μετά από καλό καθάρισμα και πλύσιμο. Δεν είναι δύσκολο στην καλλιέργεια και αποθηκεύεται για διάστημα μέχρι και ενός μήνα, οπότε και παραμένει άθικτο.

Τέλος, το σπαράγγι, πολύ γνωστό σε όλους μας, ιδιαίτερα διάσημο όμως για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες, εμφανίζεται από την αρχαιότητα στην Ελλάδα, χωρίς να χρησιμοποιείται ταυτόχρονα τόσο ευρέως στην μαγειρική. Σε μερικά μέρη θεωρείται και αυτοφυές, ενώ πολύ διαδεδομένο είναι στην Β.Ευρώπη. Κατά την καλλιέργεια του απαραίτητο κρίνεται να απομακρυνθούν υπολλείματα άλλων προηγούμενων ριζών και φυτών, ώστε να μην επηρεαστεί έστω και στο ελάχιστο η ανάπτυξη του. Τακτικό πότισμα και ικανοποιητική άρδευση θεωρούνται αναγκαία για την γρήγορη και ασφαλής συγκομιδή των λαχανικών.

Μια επιπλέον φροντίδα και βοήθεια για την καλλιέργεια όλων αυτών των λαχανικών είναι η λιπανσή τους αρκετά συχνά και ειδικά την Άνοιξη και νωρίς το καλοκαίρι με σκευάσματα ποικίλων συνθέσεων και χρήσεων, υδατοδιαλύτά και στερεά, που πρόσθέτουν δύναμη στο φυτό και σφριληλότητα στον καρπό του.