Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: φυτά για λίγο φως

Η ελληνική γλώσσα, που όπως όλοι γνωρίζουμε είναι μια από τις πλουσιότερες παγκοσμίως, έχει χαρίσει σε πολλά ζώα και φυτά υπέροχα χαρακτηριστικά ονόματα, που βασίζονται κυρίως στην εξωτερική τους εμφάνιση, τη μορφολογία τους.ή και σε κάποιο πολύ ιδιαίτερο γνωρισμά τους. Ανάμεσα στα πιο θαυμαστά από αυτά είναι και μια ομάδα παχυφτων-κάκτων που ονομάζονται lepismium, κλασσικά τροπικά φυτά, σχεδόν άγνωστα στη χώρα μας, με τόπο καταγωγής τα πυκνά και καταπράσινα δάση της Βολιβίας. Τα πολύ μακριά, σαρκώδη, ελαφρώς πράσινα, λογχοειδή φύλλα τους θυμίζουν μεταλλικά ελάσματα, που σαν λεπίδες αρχαίων σπαθιών κρέμονται με γνώριμη ευλυγισία κατευθείαν από τις ρίζες πολλά πολλά μαζί δημιούργωντας ένα περίεργο και ασυνήθιστο αισθητικό αποτέλεσμα. Στις άκρες τους εκατέρωθεν έχουν πολλές μικρές εσοχές σαν κουκίδες που λειτουργούν σαν υποδοχές των μετέπειτα λουλουδιών τους που εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι σε λευκό και φούξια χρώμα θυμίζοντας απαλές και αφράτες νιφάδες χιονιού. Το lepismium έχει μεγάλη ανθεκτικότητα και επιβιώνει σε μέρη φτωχά και στείρα, άνυδρα με ελάχιστο φωτισμό και λοιπή φροντίδα. Η μίνιμαλ εμφάνιση του οφείλεται στη επιφυτική του φύση, καθώς το ριζικό σύστημα είναι αρκετά επιφανειακό και λεπτεπίλεπτο. Αγαπά τη ζέστη και την υγρή πλούσια ατμόσφαιρα των τροπικών δασών από όπου και προέρχεται. Χρειάζεται τακτικό μηνιαίο λίπασμα, μικρές γλάστρες και ελάχιστες αλλά συχνές ποσότητες νερού. Η μεταγλάστρωση σπανίζει και στην περίπτωση που είναι απαραίτητη, απαιτείται χώμα πολύ υψηλής ποιότητας, τύρφη εμπλουτισμένη, διάλυμα ιχνοστοιχείων σε συνδυασμό με ειδικά κακτοχώματα εισαγωγής. Δεν κλαδεύεται ποτέ και δεν τοποθετείται σε εξωτερικούς πρόσηλιους χώρους, όπου πάντα εγλοχεύει ο κίνδυνος του εγκαύματος απο τις έντονες αχτίδες του ήλιου. Τέλος, δεν χωρίζεται ούτε κόβεται σε κομμάτια.  Για τον πολλάπλασιασμο του υπάρχουν ειδικές τεχνικές και απαιτούνται ειδικές συνθήκες θερμοκηπίου με αποστειρωμένα εργαλεία και εξειδικευμένο προσωπικό, κατάλληλα εκπαιδευμένο για ανάλογες εργασίες.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε lepismium το καλοκαίρι και σε συγκεκριμένα μεγέθη.

Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 70, όπου η άνθηση του κινήματος των λουλουδιών και των χίπις διαφοροποίησε την νοοτροπία του μέσου ανθρώπου, ήταν διάχυτη παντού η ανάγκη για μια νεοεκκολαπτόμενη οικολογική συνείδηση, με απώτερο σκοπό την επιστροφή στην φύση και την άμεση εφαρμογή αυτού στην καθημερινή ζωή όλων. Αυτή η τάση αποτυπώνεται στην αλλάγή στον τρόπο διακόσμησης του εσωτερικού χώρου μεγάλων διαμερισμάτων στις πιο γνωστές μεγαλουπόλεις της εποχής, με κυρίαρχο θέμα τα φυτά και τα λουλούδια μεν αλλά με ειδικές τεχνικές, διαφοροποιημένες από τις προηγούμενες, με πιο δημοφιλή εκείνη του τεράριουμ. Πρόκειται για μεσαίου μεγέθους γυάλινα κλουβάκια, συνήθως στενόμακρα ή οκταγωνικού σχήματος με συγκεκριμένες διαστάσεις, μεταλλικό σκελετό και υδατοστεγές δάπεδο. Εκτός από τις προδιαγεγραμμένες φόρμες στα διάφορα καταστήματα της αγοράς, υπάρχουν σήμερα και πολλά είδη με ξεχωριστά κομμάτια που εύκολα και γρήγορα μπορεί οποιοσδήποτε να κατασκευάσει και μόνος του, καθορίζοντας ο ίδιος τη μορφή και τις διαστάσεις του εκάστοτε δοχείου. Πέντε είναι οι κυριότερες προυποθέσεις ενός επιτυχημένου τερράριουμ: το υλικό, από το οποίο θα κατασκευαστεί, ο φωτισμός, να είναι ο επαρκής, το πότισμα, να έχει την σωστή αναλογία, η αποστράγγιση, να είναι άριστη και τα φυτά, να επιλεγούν με προσοχή για αυτήν την εργασία. Πρώτον και κυριότερον, σε οτι αφορά τον φωτισμό, απαραίτητο είναι το φιλτράρισμα και ο περιορισμός του, τουλάχιστον τις πρώτες εβδομάδες, ούτως ώστε τα φρεσκοφυτεμένα φυτά να ξεπεράσουν με επιτυχία το στάδιο της προσαρμογής που ακολουθεί εκείνο της μεταφύτευσης.και να αποκτήσουν σιγά σιγά δυνατότερο ριζικό σύστημα. Η τυχόν αλλαγή στη θέση του δοχείου μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα δεν είναι ικανή να επηρεάσει αποφασιστικά και είναι οπωσδήποτε μέσα στα επιτρεπόμενα όρια, αρκεί να μην έχει πολύ δραστικό χαρακτήρα. Σε αυτό το σημείο είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί και τεχνητό φως με ειδικές λάμπες, που ταυτόχρονα καλύπτουν και το θέμα της θερμοκρασίας. Η παντελής έλλειψη φωτός, έστω και για το λίγο χρονικό διάστημα των τεσσάρων ωρών, είναι φυσικά και ένα από τα βασικότερα προβλήματα του όλου εγχειρήματος και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολική καταστροφή του ζωντανού περιεχομένου ενός τεράριουμ. Δεύτερο σε ιεραρχία είναι το πότισμα και γενικά η δοσολογία του νερού και της υπάρχουσας υγρασίας που αυτό συνεπάγεται. Λόγω της απουσίας κατάλληλης διόδου για την αποστράγγιση, οι ποσότητες νερού που απαιτούνται για την ασφαλή ανάπτυξη των φυτών οφείλουν να είναι σε απόλυτη αναλογία με αυτές που δύναται το δοχείο να απορροφήσει. Διαφορετικά, η επιπλέον ποσότητα που θα περισσεύει κάθε φορά θα εγκλωβίζεται στις ρίζες των φυτών προκαλώντας ταχύτατα σε ολόκληρο το σύστημα άφθονες μυκητιάσεις, σηψηριζία και τελικά μαρασμό. Βέβαια απαραίτητη είναι και η πρόσθετη τοποθέτηση διαδοχικών στρωμάτων άμμου, άργιλου, φλούδας, περλίτη ή άλλου απορροφητικού υλικού κατάλληλου για αποστράγγιση, με σκοπό να διοχετεύεται αρχικά όλη η ποσότητα νερού εκεί και αργότερα να διενέμεται σταθερά και παροδικά σε ολόκληρο το περιβάλλον του τεράριουμ, είτε στις ρίζες των φυτών, είτε στον υπόλοιπο άνω χώρο. Ασφαλέστερη και προτιμώτερη λύση παραμένει και στην περίπτωση αυτή ο συνεπής εβδομαδιαίος ψεκασμός με υδατοδιαλυτό λίπασμα σε μικρές ποσότητες , διαδικασία που ταυτόχρονα εξασφαλίζει την άριστη αποστράγγιση, προστατεύει από τον κίνδυνο της υπερδοσολογίας και συνάμα προσφέρει περισσότερες θρεπτικές ουσίες απευθείας στο φυτό, δημιουργώντας γύρω του ένα πλούσιο μικροπεριβάλλον με ουσίες ανάλογης αξίας με εκείνες που υφίστανται το φυσικό του. Πολύ σημαντικό είναι και το υλικό της κατασκευής ενός τεράριουμ, διάφανο, αδιάβροχο, ελαφρύ και εύχρηστο στη διαχείριση, ιδανικό είναι το γυαλί σε πρώτη φάση, το πλεξιγκλάς και το απλό πλαστικό σε δεύτερη. Το άνω μέρος, αποσπώμενο ή όχι, δημιουργεί συνθήκες θερμοκηπίου, επιτρέποντας το φως να διεισδύσει σε όλο το χώρο, εγκλωβίζοντας την υγρασία και προστατεύοντας τα φυτά από τυχόν βλαβερούς εξωτερικούς παράγοντες. Σε σύγκριση με τα υπόλοιπα το γυαλί σίγουρα υπερτερεί, διότι δεν συγκρατεί βακτήρια, καθαρίζεται εύκολα και αποτελεσματικά χωρίς να θαμπώνει, διατηρώντας την αίσθηση του καθαρού και του διάφανου σε όποιον το κοιτάζει με θαυμασμό. Τέλος, όσον αφορά την επιλογή των φυτών, ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται κατακόρυφα, καθώς όλα τα είδη δεν επιβιώνουν, ούτε προσαρμόζονται σε ανάλογα περιβάλλοντα, ειδικά εκείνα με άφθονη, συνεχή ανθοφορία. Φτέρες, κισσός, φιττόνια, χαμεδόρεα, υπόεστες, μπουκαρνέα, νολίνα, παχύφυτα, μικρά φοινικοειδή εσωτερικού χώρου, σπαθίφυλλο, σιγκόνιο, κρότον, δράκαινες, σανσεβιέρα, διάφοροι φίκοι, αρέκα, σελαγκινέλα, κορδιλίνη, κρασούλα, σεφλέρα, αγλαόνεμο, διάφορα είδη διεφεμπάχιας είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά είδη ενός τεράριουμ. Εξαίρεση στον κανόνα των ανθοφόρων αποτελεί η ορχιδέα που λατρεύει τέτοια περιβάλλοντα με υπερβολική υγρασία και περιορισμένο φωτισμό, ζεί και αναπτύσσεται με ευκολία και τεράστια επιτυχία, ανθίζει και δημιουργεί εξαίσια χρωματικά σύνολα. Μοναδική επιφύλαξη διατηρείται για το σιμπίντιουμ, αφού το είδος αυτό διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα κυρίως λόγω της δυνατότητας του να αποκτά ισχυρό ριζικό σύστημα και σε υποστρώματα με βασικό συστατικό το χώμα και να επιβιώνει σε κήπους ή άλλα ανήλια εξωτερικά μέρη. Φυτά επιρρεπή σε σηψηριζίες και άλλες παρόμοιες αρρώστιες του ριζικού συστήματος είναι προτιμώτερο να αποφεύγονται σε κάθε περίπτωση, όπως πολύ χαρακτηριαστική είναι η αλοκάσια, κυκλάμινο, καλαγχόη, ζαμιόκουλκας, σεντπόλια και άλλα.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε όλα τα είδη κατάλληλα για το περιβάλλον του τεράριουμ καθώς και υλικά ή συμβουλές για την σωστή και ασφαλή τους ανάπτυξη.

Στην Γαλλία του 17ου αιώνα οι φιλόμουσοι βασιλειάδες με τις περίφημες βασιλικές συλλογές τους με τα σπάνια έργα τέχνης, την πολυσύχναστη αυλή τους με την υπερβολική χλιδή και πολυτέλεια και τα συνεχή υπερπόντια ταξίδια εξερεύνησης του λεγόμενου σύγχρονου δυτικού κόσμου, δημιούργησαν το πλέον πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη του ενδιαφέροντος προς νέα είδη και έθιμα, μια ολόκληρη ανανεωμένη κουλτούρα βασισμένη στο συγκερασμό του καινούριου και του πατροπαράδοτου. Σε αυτό το περιβάλλον και με αυτά τα ερεθίσματα, μια ξεχωριστή προσωπικότητα με ιδιαίτερη κλίση στις επιστήμες και ειδικά στην βοτανολογία, ο Pierre Magnol ανακάλυψε και μετέφερε στην Ευρώπη ένα κομψότατο ανθοφόρο δέντρο που αργότερα πήρε και το ονομά του, την μανώλια. Σαν διακεκριμένο μέλος της Βασιλικής ακαδημιάς του Παρισιού και επικεφαλής διευθύνων σύμβουλος των διάσημων βοτανικών κήπων του Montpellier, ο Magnol εγκατέστησε απο την μακρινή Μαρτινίκα, ένα μικρής έκτασης τροπικό νησάκι της Καραιβικής με πλούσια και σπάνια φυσική ομορφιά, γαλλική κτήση από τότε μέχρι σήμερα, πειραματικά στους κήπους του το νέο είδος και υπό την αυστηρή του επίβλεψη εκείνο εξελίχθηκε σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε, δηλαδή μια οικογένεια φυτών που περιλαμβάνει πάνω από 200 ποικιλίες. Η μανώλια διακρίνεται σε δύο βασικές κατηγορίες την αειθαλή, με τα μεγαλόσχημα, γυαλιστερά, σκούρου πράσινου χρώματος φύλλα της και τα πολύ αρωματικά και υπόλευκα άνθη της και την φυλλοβόλα, όπου ανάλογα με την ποικιλία διαφοροποιούνται τόσο τα φυλλώματα όσο και τα λουλούδια. Η αειθαλής ποικιλία ονομάζεται magnolia grandiflora και ακολουθεί σαν δέντρο πολύ αργούς ρυθμούς ανάπτυξης, προτιμά ηλιόλουστες προστατευμένες θέσεις και ανθίζει την Άνοιξη και κάποιες φορές το Καλοκαίρι. Είναι δέντρο που αποπνέει αέρα μεγαλοπρέπειας και αρχοντιάς με το πυραμιδοειδές σχήμα του, φυτέυεται σε όλα τα εδάφη ( εκτός από τα αμμουδερά και τα πολύ ορεινά βραχώδη ) και όλες τις εποχές, πάντα μόνο του, ποτέ σε συστάδες, και σε απόσταση τουλάχιστον 2 μέτρων από το επόμενο. Αδύνατον να μην γοητευτεί κάποιος από τα μακροσκελή, βελούδινα, κρεμ χρώματος άνθη της που ευωδιάζουν και διατηρούνται ανέπαφα πάνω στο δέντρο για minimum τρείς μέρες κάθε φορά. Λόγω της μερικής αντοχής της στην ξηρασία και της κομψής εμφανισής της, πολλές φορές είναι πολύ σύνηθες να διαμορφώνεται σε σχήματα που αποτελούνται από ίσιους κορμούς περίπου 1 εως 1,5μ χωρίς φύλλα και πάνω σε μικρές ή μεγάλες ολοστρόγγυλες καταπράσινες μπάλες, μια αισθητική πολύ διαδεδομένη στην γειτονική μας Ιταλία. Αντίθετα οι φυλλοβόλες ποικιλίες ανθοφορούν πρώτα και ύστερα αναπτύσσουν φύλλα και διαθέτουν μεγαλύτερη ποικιλία στη χρωματική παλέτα των ανθέων τους από το λευκό εως το ροζ, το φουξ και το κόκκινο ακόμη, ενώ το σχήμα του λουλουδιού τους διαφοροποιείται ανάλογα, πάντα όμως έχει ξεχωριστά μεγάλου σχήματος σέπαλα που διευκολύνουν τον επικονιασμό του είδους. Οι κυριότερες απο αυτές στην χώρα μας είναι η stellata και η soulangeana, χαμηλοί καλλωπιστικοί θάμνοι που δύσκολα αποκτούν σχήμα και ύψος, εμφανίζουν όμως χοντρά χνουδωτά μπουμπούκια που ανοίγουν όλη την Άνοιξη και θυμίζουν εκείνα της τουλίπας και του κυκλάμινου. Τέλος, πολύ σημαντικές παράμετροι για την ανάπτυξη του είδους παραμένει το σωστό και τακτικό πότισμα και η συνεπής λίπανση, ειδικά την Άνοιξη 3 φορές μηνιαίαως, χωρίς εξαιρέσεις. Το κλάδεμα δεν επιτρέπεται σε κανέναν εκπρόσωπο του φυτού αυτού, πρώτον διότι έχουν ήδη σχήμα από μόνα τους και δεύτερον διότι απαιτείται αυστηρά η συνδρομη ειδικού σε αυτόν τον τομέα.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε μανώλια σε ότι ποικιλία, ύψος ( 1μ -2,5μ-3,5μ ) και σχήμα ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας.