Η ελιά, το κατεξοχήν ελληνικό φυτό, σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων και της θεάς Αθηνάς, είναι γνωστό οτι ευδοκιμεί στην χώρα μας ανέκαθεν λόγω του εύκρατου κλίματός της. Εκείνο όμως που δεν είναι γνωστό για αυτό το δέντρο είναι οτι υπάρχουν και ποικιλίες του που παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή στο κρύο,χωρίς να επηρέαζονται από την πρωινή πάχνη που καταστρέφει τα νεαρά κλαδιά τους και αναστέλλει την ανάπτυξη του φυτού. Κατ'επέκτασιν οι ποικιλίες αυτές μπορούν να αναπτύσσονται και να καρπίσουν και σε φτωχότερα εδάφη και δυσκολότερα κλίματα. Τέτοιες είναι η λευκοελιά και η πετροελιά Σερρών, που μπορούν να τοποθετηθούν ακόμα και σε κάποιο υψόμετρο. Η πρώτη προορίζεται για παραγωγή λαδιού, όπου 4-5 κιλά μπορούν να αποδώσουν μέχρι και ένα κιλό λάδι, και ο καρπός της έχει το ίδιο μέγεθος με εκείνη των Μεγάρων. Τα κλαδιά της εμφανίζουν χαρακτηριστική ευλυγισία σε σχέση με των άλλων ποικιλιών, έτσι ώστε κρατούν το βάρος του χιονιού για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς να σπάζουν και επανέρχονται στην αρχική τους θέση μετά το πέρας της κακοκαιρίας. Όπως σε όλες τις ελιές έτσι και σε αυτές είναι απαραίτητη η λιπανσή τους κατά τον χειμώνα με κατάλληλα σκευάσματα πλούσια σε βόριο για να αποδώσουν το μέγιστο στην ετήσια παραγωγή τους. Όσον αφορά το δεύτερο είδος αντιστοιχεί σε εκείνο της Χαλκιδικής καθώς προορίζεται μόνο για φαγητό και όχι για παραγωγή λαδιού λόγω του μεγάλου μεγέθους της. Στα φυτώρια μας υπάρχουν και τα συγκεκριμένα δύο είδη και πολλά άλλα, ακόμα και σε μεγάλες ποσότητες αν χρειαστεί.