Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: θαμνοι πολυετείς

Τα αυτοφυή ελληνικά φυτά παρεξηγημένα από πολλούς ως συνηθισμένα, είναι για την εποχή μας μια διέξοδος στην αναζήτηση νέων αποτελεσματικών καλλιεργειών. Ένα από αυτά είναι η κουμαριά, θάμνος που εμφανίζεται στα περισσοτερα ελληνικά βουνά, σε διαφορετικά μεγέθη ( στα φυτωριά μας υπάρχει από 1μ μεχρι 1,70μ όλο τον χρόνο και σε μεγάλες ποσότητες εαν χρειαστεί )με πλούσιο γυαλιστερό δερματώδες φύλλωμα, δεν παγώνει ( -40 βαθμούς ) και αγαπά τα σκιερά μέρη και τα χώματα με όξινο PH ( 3,5-5 όχι περισσότερο ). Ανθίζει και καρπίζει ταυτόχρονα πάντα τον Οκτώβριο σε κίτρινο χρώμα που κοκκινίζει κατά την ωρίμανση. Η έντονη φυλλόπτωση του θάμνου αυτού προκαλείται από την έκθεση του σε πολύ θερμότερα κλίματα ( ακατάλληλο για περιοχές κοντά στην θάλασσα ) και από την έλλειψη τακτικού λιπάσματος ( πλήρες λίπασμα 20-20-20 ). Αρρώστιες δεν εμφανίζει συχνά παρά μόνο στα φύλλα του από την επίθεση σαλιγκαριών που καταπολεμούνται με ειδικά σκευάσματα κατόπιν συμβουλής του γεωπόνου της γειτονιάς σας. Η καλλιεργειά του μπορεί να είναι πολύ αποδοτική ακόμα και σε μικρές εκτάσεις (3-4 στρέμματα ) παράγοντας καρπούς που πωλούνται σε εξωτερικό και εσωτερικό με μεγάλη ευρύτητα τα τελευταία χρόνια. Τα  κλαδιά του επίσης χρησιμοποιούνται για καθαρά διακοσμητικούς λόγους διακοσμώντας ανθοδέσμες και διάφορες φυτοσυνθέσεις με το πλούσιο πράσινο σκούρο χρώμα τους. Τέλος πάρα πολύ εντυπωσιακή είναι η γλυστροκουμαριά, μια ποικιλία άγριας κουμαριάς που δεν καλλιεργείται εύκολα ( δυσκολία σε ριζοβολία ) και εμφανίζεται μόνο διάρπαρτη στην ελληνική ύπαιθρο, ξεχωρίζοντας όμως για τον έντονα βυσσινί κορμό της που ξεφλουδίζει στην βάση του.              

Η Φεζόγια, ένα απο τα όχι και τόσο γνωστά καρποφόρα φυτά θα σας καταπλήξει με τους φθινοπωρινούς βρώσιμους αρωματικούς καρπούς της και τα υπέροχα καλοκαιρινά άνθη της με τα λευκά σαρκώδη πέταλα και τους μακρείς κόκκινους στήμονες. Ανήκει στην οικογένεια Myrtaceae και φτάνει σε ύψος τα τρία μέτρα. Τα φύλλα ειναι δίχρωμα με πράσινο το πάνω μέρος της επιφάνειας και γκρί το κάτω. Οι απαιτήσεις της στη ποιότητα του χώματος είναι ελάχιστες και μπορεί να αναπτυχθεί στα περισσότερα εδάφη. Επίσης είναι πολύ ανθεκτική σε ασθένειες.

Ο καρπός της Φεζόγιας μπορεί να καταναλωθεί φρέσκος μαζί με άλλα φρούτα ή σε σαλάτες αρκεί να τον ρίξετε σε νερό που περιέχει χυμό λεμονιού αφού τον ξεφλουδίσετε για να διατηρηθεί το χρώμα και μαγειρεμένος σε πουτίγκες και πίτες.

Οι Έρικες είναι αειθαλής θάμνοι μικρής ανάπτυξης με μικρά, λεπτά και ελαφρά φύλλα. Οι διάφορες ποικιλίες των θάμνων αυτών, η εναλλαγή στον χρόνο άνθισης τους, τα διαφορετικά χρώματα τόσο των ανθών, με την ανθοφορία να ξεκινάει ανάλογα με την ποικιλία  απο αρχές Αυγούστου μέχρι και τέλη Νοεμβρίου, όσο και του πράσινο των φύλλων επιτρέπει την χρήση τους σε μεγάλες εκτάσεις με μοναδικό οπτικό αποτέλεσμα.

Είναι οξύφυλα φυτά και μπορούν να φυτευτούν μαζί με Αζαλέες και Ορτανσίες σε παρτέρια, προτιμούν καλά στραγγιζόμενα εδάφη και κλαδεύονται μετά την ανθοφορία.

Η Αστίλβη ανήκει στα πολυετή ανθόφυτα και υπάρχει στο εμπόριο μεγάλη ποικιλία υβριδίων. Ανθίζουν Ιούνιο με Αύγουστο και προτιμούν προσήλιες και γενικότερα φωτεινές θέσεις. Είναι πολύ ανθεκτικά φυτά με μεγάλη διάρκεια ζωής. Το μέγεθος του φυτού διαφέρει ανάλογα με τη ποικιλία του με ένα εύρος επιλογών απο τα τριάντα εκατοστά εώς και το ένα μέτρο και είκοσι εκατοστά.

Η Αουκούμπα μπορεί σαν καλλωπιστικό φυτό εξωτερικού χώρου αρχικά να μην μπορεί να εντυπωσιάζει μιας και θέλει αρκετά χρόνια για να αναπτυχθεί. Αν έχετε όμως την υπομονή τότε τα 2.5 με 3 μέτρα ύψος που φθάνει η Αουκούμπα, η διχρωμία των φύλλων της, τα μώβ άνθη της και οι καλλωπιστικοί καρποί της θα σας ανταμείψουν με την ομορφία τους. Χρησιμοποιείται σε σκιερές και ημισκιερές θέσεις και σε δροσερά εδάφη.