Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: δέντρα με εξαγωγικό ενδιαφέρον

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο καρπός που προσφέρθηκε από την θεά Εριδα στον τρώα πρίγκηπα Πάρη με σκοπό αυτός να επιλέξει μια από τις τρείς ολύμπιες θεές και να το αποδοσει στην κάλλιστη εξ αυτών Αφροδίτη, προκαλώντας έτσι την αφορμή για την αρχή του τρωικού πολέμου, ήταν το γνωστό σε όλους μας κυδώνι. Ίσως και τα περίφημα μήλα των εσπερίδων να ήταν κυδώνια, ποιος ξέρει αλήθεια? Πάντως το σίγουρο είναι ότι η κυδωνιά σαν δέντρο κατάγεται από την μακρινή Κεντρική Ασία και στην χώρα μας εμφανίστηκε από την εποχή της αρχαιότητας και ύστερα πολύ εντατικά. Πρόκειται για φυλλοβόλο είδος, συγγενικό του μήλου και του αχλαδιού που παράγει λευκορόδινα άνθη μοναδικού μεθυστικού αρώματος. Ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη, το ύψος του δεν ξεπερνά τα 4-6 μέτρα, διαθέτει θυσανωτή ρίζα, μεγάλα δερματώδη φύλλα και εξαιρετικά ανθεκτικό ξύλο. Δεν σαπίζει, σπάνια νοσεί από ωίδιο κυρίως και παράγει από τον τέταρτο εως τον δέκατο πέμπτο χρόνο πολλούς, μεγαλόσχημους καρπούς ακανόνιστου σχήματος με χρυσοκίτρινο χρώμα, που γίνονται υπέροχο γλυκό του κουταλιού. Χρειάζεται ετήσιο κλάδεμα και λίπανση για εξασφάλιση της εντυπωσιακής ανθοφορίας και της πλούσιας καρποφορίας του. Άλλωστε ο κορμός του δεν είναι ποτέ ευθυτενής και λίγες φορές τοποθετείται κάπου για καθαρά καλλωπιστικούς σκοπούς. Η κυδωνιά σαν είδος, έχει δύο βασικές υποποικιλίες, το μηλοκύδωνο και το γίγας ή αλλιώς εκείνο των 200 γραμμαρίων, που δεν έχουν και πολλές διαφορές μεταξύ τους πέρα από το μέγεθος του καρπού. Αποτελεί μια εύκολη και σχετικά γρήγορη καλλιέργεια ακόμα και για ερασιτέχνες παραγωγούς με μεγάλη αποδοτικότητα. Το σημαντικότερο πλεονεκτημά της είναι η άψογη και πολύ αποτελεσματική της προσαρμογή σε όλα τα εδάφη και τους τύπους χώματος.

Στ φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε κυδωνιές, ειδικά την εποχή του Φθινοπώρου, σε ότι ποσότητα ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας.

Η ελιά, το κατεξοχήν ελληνικό φυτό, σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων και της θεάς Αθηνάς, είναι γνωστό οτι ευδοκιμεί στην χώρα μας ανέκαθεν λόγω του εύκρατου κλίματός της. Εκείνο όμως που δεν είναι γνωστό για αυτό το δέντρο είναι οτι υπάρχουν και ποικιλίες του που παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή στο κρύο,χωρίς να επηρέαζονται από την πρωινή πάχνη που καταστρέφει τα νεαρά κλαδιά τους και αναστέλλει την ανάπτυξη του φυτού. Κατ'επέκτασιν οι ποικιλίες αυτές μπορούν να αναπτύσσονται και να καρπίσουν και σε φτωχότερα εδάφη και δυσκολότερα κλίματα. Τέτοιες είναι η λευκοελιά και η πετροελιά Σερρών, που μπορούν να τοποθετηθούν ακόμα και σε κάποιο υψόμετρο. Η πρώτη προορίζεται για παραγωγή λαδιού, όπου 4-5 κιλά μπορούν να αποδώσουν μέχρι και ένα κιλό λάδι, και ο καρπός της έχει το ίδιο μέγεθος με εκείνη των Μεγάρων. Τα κλαδιά της εμφανίζουν χαρακτηριστική ευλυγισία σε σχέση με των άλλων ποικιλιών, έτσι ώστε κρατούν το βάρος του χιονιού για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς να σπάζουν και επανέρχονται στην αρχική τους θέση μετά το πέρας της κακοκαιρίας. Όπως σε όλες τις ελιές έτσι και σε αυτές είναι απαραίτητη η λιπανσή τους κατά τον χειμώνα με κατάλληλα σκευάσματα πλούσια σε βόριο για να αποδώσουν το μέγιστο στην ετήσια παραγωγή τους. Όσον αφορά το δεύτερο είδος αντιστοιχεί σε εκείνο της Χαλκιδικής καθώς προορίζεται μόνο για φαγητό και όχι για παραγωγή λαδιού λόγω του μεγάλου μεγέθους της. Στα φυτώρια μας υπάρχουν και τα συγκεκριμένα δύο είδη και πολλά άλλα, ακόμα και σε μεγάλες ποσότητες αν χρειαστεί.