Οι χόγιες είναι μια οικογένεια τροπικών ανθοφόρων φυτών, συνήθως αναρριχώμενων, που διακρίνονται για δύο βασικά, πολύ χαρακτηριστικά γνωρίσματα τους. Το πρώτο είναι η τεράστια διασπορά που παρουσιάζουν σε όλο τον πλανήτη καλύπτοντας γεωγραφικά όλες τις ηπείρους και τους ωκεανούς και το δεύτερο είναι η εντυπωσιακή και εξαιρετικά σπάνια ανθοφορία τους που ξεχωρίζει, τόσο για την πολυπλοκότητα των λουλουδιών, όσο και για την εκτεταμμένη χρονική τους διάρκεια. Αν και έχει πολλές και διαφορετικές ποικιλίες χόγιας, τα Φυτώρια Κέντια έχουν επιλέξει σε αυτό το άρθρο να ασχοληθούν με μια πολύ ιδιαίτερη, λίγο πιο σπάνια για τη χώρα μας και αρκετά ξεχωριστή όσο αφορά την ανθοφορία, με το όνομα publicalyx. Η συγκεκριμένη χόγια διατηρεί τα περισσότερα χαρακτηριστικά της οικογένειας όσο αφορά το φύλλωμα. Δηλαδή, διαθέτει αυτά τα οβαλ σχήματος, ελαφρώς χοντροκομμένα, σαρκώδη, σχεδόν "κέρινα" φύλλα σε σκούρο πράσινο χρώμα, με τη διαφορά όμως, οτι στην επάνω επιφάνεια τους αυτά στιγματίζονται από μικρές λευκές ακανόνιστες κηλίδες ανα λίγα εκατοστά απόσταση η μια από την άλλη. Η ονομασία κεράκι που οι περισσότεροι νομίζουν οτι απευθύνεται στα άνθη,  στην πραγματικότητα σχετιζεται άμεσα με την υφή των φύλλων και την ασυνήθιστη αυτή κερωμένη όψη τους, που κάνει το νερό να κατρακυλά με ευκολία πάνω τους χωρίς να δίνει την αίσθηση οτι απορροφάται σχεδόν ποτέ. Όσο περισσότερο αναπτύσσεται το φυτό τόσο πιο χοντρά και "κέρινα" γίνονται τα φύλλα του σε υφή και σε όψη. Το ίδιο " κέρινα" σε εμφάνιση παρουσιάζονται και τα άνθη του φυτού, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα με το σχήμα, αλλά και το χρώμα τους. Οι περισσότερες χόγιες έχουν ξεχωριστά άνθη σε λευκό ροζ και κίτρινο χρώμα, η publicalyx όμως είναι ακόμα πιο δελεαστική, καθώς τα λουλούδια της είναι ολοστρόφγγυλες κατασκευές, που αποτελούνται από μικρά σαν αστέρια ανθάκια τοποθετημένα πολλά πολλά μαζί το ένα δίπλα στο άλλο με μεγάλη προσοχή και λεπτομέρεια. Το έντονο κόκκινο και βυσσινί χρώμα που κυριαρχεί δίνει την εντύπωση πως όλος ο ανθοφόρος σχηματισμός έχει μια πολυτελή βελούδινη υφή. Η περίοδος της ανθοφορίας που ξεκινάει νωρίς την Άνοιξη και ξεπερνά τα όρια του καλοκαιριού αποκαλύπτει μια πληθώρα τέτοιων "κέρινων" κόκκινων λουλουδιών σε πολλά μεγέθη και αποστάσεις. Ωστόσο, για να ανθίσει πληθωρικά μια οποιαδήποτε χόγια, όχι μόνο η publicalyx, χρειάζεται άπλετο ηλιακό έμεεσο φωτισμό και γερές δόσεις λιπάσματος όλο το χρόνο. Προσοχή στα λιπάσματα,! Μόνο εκείνα που προορίζονται για τα τροπικα ανθοφόρα φυτά εσωτερικού χώρου είναι τα κατάλληλα. Όλα τα υπόλοιπα δεν χρησιμεύουν δυστυχώς, καθώς δεν προσφέρουν στο φυτό τα θρεπτικά στοιχεία που χρειάζεται για τη  ανάπτυξη και την ανθοφορία του. Τέλος, ένα μυστικό που είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι λατρεις της χόγιας, είναι οτι αγαπά τη ζέστη όλο το χρόνο, και ιδιαίτερα τους χειμωνιάτικους μήνες και οτι προτιμά χώματα πολυ υψηλής ποιότητας, όπως είναι η ξανθιά εμπλουτισμένη τύρφη εισαγωγής.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε χόγια publicalyx όπως και άλλες ποικιλίες χόγιας όλο το χρόνο σε μικρά και μεσαία μεγέθη.

Ένας κήπος είναι ένα μικρό αρμονικό σύνολο διαφορετικών στοιχείων που οδηγούν σε ένα άψογο αισθητικό αποτέλεσμα, άκρως λειτουργικό και παράλληλα ικανό να παράγει άπειρες στιγμές χαλάρωσης και ευχαρίστησης στους εκάστοτε ιδιοκτήτες του. Τα τελευταία χρόνια το στοιχείο του νερού αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου αυτού συμπληρώνοντας όλο και συχνότερα αυτήν την εικόνα, καθώς τα υδρόφιλα φυτά είναι πλέον πιο εύκολα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό και μυστικά για τη σωστή και ασφαλή διαχείριση τους είναι πιο γνωστά ανάμεσα στους επαγγελματίες που τα προμηθεύουν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η pontederia cordata, ένα υδρόβιο φυτό με πυκνό φύλλωμα και εντυπωσιακά μεγάλα μωβ άνθη οου ανήκει στην οικογένεια του υακίνθου. Η pontederia cordata, που είναι αυτοφυής σε όλη την αμερικανική επικράτεια εως τα νότια της ηπείρου, όπως τη Χιλή και την Αργεντινή, είναι ένας υδρόφιλος θάμνος που πολλαπλασιάζεται με ριζώματα, δημιουργώντας κάτω από το νερό και σε μεγάλο βάθος υποτυπώδεις "βάσεις" με το ριζικό του σύστημα να περιπλέκεται συνεχώς. Στα γνωστά σε όλους μας Everglades της Αμερικής έχει διαπιστωθεί οτι υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες της οικογένειας που παρουσιάζουν τεράστια διαφορετικότητα τόσο σε φυλλώματα όσο και σε λουλούδια. Λόγω του χαρακτήρα του, το φυτό αυτό αναπτύσσεται και σε μεγάλα βάθη, καθώς επιβιώνει λειτουργώντας σαν ζιζάνιο. Όσο αφορά τις ποικιλίες που είναι διαθέσιμες στη χώρα μας, οι περισσότερες έχουν χοντροειδείς σαρκώδεις κορμούς και μεγάλου μεγέθους τριγωνικά φύλλα που καταλήγουν σε αιχμηρή απόληξη. Το χρώμα τους είναι συνήθως ζωηρό πράσινο και δείχνουν να ξεπετάγονται από έναν ισχυρό κεντρικό κορμό που καταλήγει σε πολλές παράπλευρες ρίζες. Τα λουλούσια τους εντυπωσιακά σε μέγεθος αλλά και σχήμα ελαφρώς κυλινδρικό, εμφανίζονται στα τέλη του καλοκαιριού και μέχρι τα τέλη του φθινοπώρου. Σε περίπτωση που το φυτό τοποθετηθεί σε γλάστρες σε βεράντες ή μπαλκόνια είναι απαραίτητο το νερό να μην είναι λιγότερο των 60εκ και πάντα να προστίθεται επιπλέον ποσότητα, εαν το φυτό απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος της. Άλλωστε οι καθημερινές ανάγκες του αε νερό είναι αυξημένες και το γεγονός αυτο σε συνδυασμό με την υπερβολική καλοκαιρινή ζέστη, μπορούν να ελαττώσουν επικίνδυνα τα απαραίτητα επίδεδα που χρειάζεται η pontederia για να επιβιώσει. Τέλος, δύο βασικές συμβουλές που ισχύουν για όλα τα υδρόβια φυτά,  είναι οτι ποτέ δεν αφαιρείται το ειδικό δισκάκι μέσα στο οποιίο έρχονται από το εξωτερικό και επομένως δεν χρειάζονται ποτέ μεταφύτευση και επίσης δεν κλαδεύονραι σχεδόν ποτέ.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε pontederia cordata κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αε 2 χρώματα μωβ και ροζ.

Η ελληνική γλώσσα, που όπως όλοι γνωρίζουμε είναι μια από τις πλουσιότερες παγκοσμίως, έχει χαρίσει σε πολλά ζώα και φυτά υπέροχα χαρακτηριστικά ονόματα, που βασίζονται κυρίως στην εξωτερική τους εμφάνιση, τη μορφολογία τους.ή και σε κάποιο πολύ ιδιαίτερο γνωρισμά τους. Ανάμεσα στα πιο θαυμαστά από αυτά είναι και μια ομάδα παχυφτων-κάκτων που ονομάζονται lepismium, κλασσικά τροπικά φυτά, σχεδόν άγνωστα στη χώρα μας, με τόπο καταγωγής τα πυκνά και καταπράσινα δάση της Βολιβίας. Τα πολύ μακριά, σαρκώδη, ελαφρώς πράσινα, λογχοειδή φύλλα τους θυμίζουν μεταλλικά ελάσματα, που σαν λεπίδες αρχαίων σπαθιών κρέμονται με γνώριμη ευλυγισία κατευθείαν από τις ρίζες πολλά πολλά μαζί δημιούργωντας ένα περίεργο και ασυνήθιστο αισθητικό αποτέλεσμα. Στις άκρες τους εκατέρωθεν έχουν πολλές μικρές εσοχές σαν κουκίδες που λειτουργούν σαν υποδοχές των μετέπειτα λουλουδιών τους που εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι σε λευκό και φούξια χρώμα θυμίζοντας απαλές και αφράτες νιφάδες χιονιού. Το lepismium έχει μεγάλη ανθεκτικότητα και επιβιώνει σε μέρη φτωχά και στείρα, άνυδρα με ελάχιστο φωτισμό και λοιπή φροντίδα. Η μίνιμαλ εμφάνιση του οφείλεται στη επιφυτική του φύση, καθώς το ριζικό σύστημα είναι αρκετά επιφανειακό και λεπτεπίλεπτο. Αγαπά τη ζέστη και την υγρή πλούσια ατμόσφαιρα των τροπικών δασών από όπου και προέρχεται. Χρειάζεται τακτικό μηνιαίο λίπασμα, μικρές γλάστρες και ελάχιστες αλλά συχνές ποσότητες νερού. Η μεταγλάστρωση σπανίζει και στην περίπτωση που είναι απαραίτητη, απαιτείται χώμα πολύ υψηλής ποιότητας, τύρφη εμπλουτισμένη, διάλυμα ιχνοστοιχείων σε συνδυασμό με ειδικά κακτοχώματα εισαγωγής. Δεν κλαδεύεται ποτέ και δεν τοποθετείται σε εξωτερικούς πρόσηλιους χώρους, όπου πάντα εγλοχεύει ο κίνδυνος του εγκαύματος απο τις έντονες αχτίδες του ήλιου. Τέλος, δεν χωρίζεται ούτε κόβεται σε κομμάτια.  Για τον πολλάπλασιασμο του υπάρχουν ειδικές τεχνικές και απαιτούνται ειδικές συνθήκες θερμοκηπίου με αποστειρωμένα εργαλεία και εξειδικευμένο προσωπικό, κατάλληλα εκπαιδευμένο για ανάλογες εργασίες.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε lepismium το καλοκαίρι και σε συγκεκριμένα μεγέθη.

Η οικογένεια του senecio είναι μια πολυπληθής ομάδα που περιλαμβάνει φυτά πολύ εκκεντρικά και ιδιαίτερα στην όψη, σχεδόν άγνωστα στη χώρα μας, με εξαιρετικές όμως ιδιότητες και μεγάλη αντοχή. Με φυλλώματα που ποικίλλουν από είδος σε είδος τόσο αε σχήμα όσο και σε υφή, και καλύπτουν πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και του γκρι, τα senecio διαθέτουν μια υπέροχη και εντυπωσιακή εμφάνιση, που συνδυάζεται ταυτόχρονα και μια άκρως πρακτική πλευρά. Η αδρή εξωτερική επιφάνεια των φύλλων τους είναι εκείνη που τους  επιτρέπει την επιπλέον αποθήκευση νερού κατά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες με αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η περαιτέρω επιβίωση του φυτού χωρίς πότισμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό το χαρακτηριστικό τους είναι και η αιτία που πολλές φορές τα senecio ταυτίζονται με την οικογένεια των παχυφύτων, χωρίς όμως να υπάρχει και ξεκάθαρος πάντα γονιδιακός διαχωρισμός. Άλλα πολυετή και άλλα ετήσια τα περισσότερα είδη του senecio προέρχονται από την Αφρική και κυρίως την νότια πλευρά της με ελάχιστη διασπορά σε άλλα σημεία του πλανήτη. Για αυτόν τον λόγο και έχουν τόσο ελάχιστη παρουσία στη χώρα μας, εφόσον η μοναδική πρόσβαση στο είδος παραμένει η εισαγωγή τοτς από χώρες του εξωτερικού, πράγμα εξαιρετικά δύσκολα και κοστοβόρο για την Ελλάδα ειδικά τα τελευταία χρόνια. Πολύ ανθεκτικά αλλά με αργή ανάπτυξη όλα τα senecio αν και εκ πρώτης όψεως φαίνονται απαιτητικά και ιδιότροπα, εμφανίζονται τελικά αρκετά εύκολα στην διαχείριση τους. Αγαπούν τον πλούσιο αλλά έμμεσο φωτισμό και την ζεστή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα και απεχθάνονται τις απότομες αλλαγές περιβάλλοντος. Μερικές ποικιλίες ωστόσο διαθέτουν και την μοναδική ικανότητα να αντέχουν και σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός και να επιβιώνουν σε πολύ αντίξοες για αυτές συνθήκες. Τα πολύ δραστικά κλαδεμάτα είναι μια πάγια τακτική τόσο ενίσχυσης του φυτού όσο και του πολλαπλασιασμού του που εφαρμόζεται κατα κόρον στο εξωτερικό. Χρειάζεται βέβαια πάντα η σχετική τεχνογνωσία αλλά και ο κατάλληλος εξοπλισμός για κάτι τέτοιο. Τα άνθη τους στις περισσότερες ποικιλίες εμφανίζονται κατα την καλοκαιρινή περίοδο και καλύπτουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου απο το απλό λευκο μέχρι το έντονο φούξια και το φωτεινό κίτρινο. Κάποια απο αυτα είναι και αρωματικά αλλά με μια χαρακτηριστική δική τους μυρωδιά που θυμίζει περισσότερο μπαχαρικά παρά λουλούδια.Τα Φυτώρια Κέντια λοιπόν στα πλαίσια της γνωριμίας με το είδος επιλέγουν μερικές ποικιλίες senecio  που έχουν σχετικά εύκολη πρόσβαση και εκείνες που να μπορούν να ζήσουν και να αναπτυχθούν στη χώρα μας, με ασφάλεια και συνέπεια.

1. Senecio peregribus ή αλλιώς string of dolphins. Πίσω από την εξαιρετικά ντελικάτη και χαριτωμένη εμφάνιση του κρύβεται ένα ανθεκτικότατο πολυετές φυτό με ανοχή στο κρύο αλλά και στην υπερβολική ζέστη. Το φύλλωμα του αποτελείται απο πολλούς  λεπτεπίλεπτους μακρείς μίσχους από όπου φύονται μικρά σαρκώδη γυαλισερά φύλλα σε σχήμα μικρού δελφινιού. Αγαπά τη ζέστη και το άπλετο φως, όσο αυτό παραμένει έμμεσο και φιλτραρισμένο. Δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε γλάστρες ούτε σε συνδυασμό με άλλα είδη λόγω των ελάχιστων απαιτήσεων που έχει σε νερό αλλά και επειδή τα κλαδάκια του δεν είναι κατασκευασμένα για να έρχονται σε επαφή με το έδαφος. Δεν χρειάζεται μεταγλάστρωση, ούτε και τακτικά λιπάσματα παρά λίγες φορές ετησίως.

2. Senecio herreianus ή αλλιώς string of beads.  Αν και παρουσιάζει πολλές ομοιότητες εμφανισιακά με την προηγούμενη ποικιλία, το συγκεκριμένο senecio θεωρείται από τα ομορφότερα του είδους κυρίως λόγω της πυκνότητας που διαθέτει το φύλλωμα του.  Και αυτό όπως και το peregrinus οφείλει να βρίσκεται μόνο του σε ψηλές από το έδαφος θέσεις ούτως ώστε τα κλαδάκια του να μην ακουμπούν στο έδαφος και σαπίσουν. Το κλάδεμα και εδώ είναι απαραίτητη διαδικασία και οδηγεί στην  ενίσχυση του ριζικού συστήματος και την ενδυνάμωση του φυτού. Νερό και λίπασμα χρειάζονται σε μικρές αλλά τακτικές δόσεις. Δεν αγαπά τις μεταφυτεύσεις και τις αλλαγές του περιβάλλοντος. Αντέχει ακόμη και σε πολύ ξηρά και άνυδρα σημεία, όχι όμως σε απευθείας ήλιο και διαρκή έκθεση σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Τον χειμώνα έχει ανάγκη από ζέστη για να επιβιώσει με θερμοκρασίες από 17 βαθμούς και πάνω.

3. Senecio scarposus ή αλπικό σενέκιο ή woolly senecio. Μοναδικό στο είδος του τόσο σε εμφάνιση όσο και σε χαρακτήρα το φυτό αυτό ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα της οικογένειας εμφατικότατα. Το μικρό του μέγεθος μέχρι 15εκ ύψος και 20εκ το πολύ διάμετρο δεν περιορίζει καθόλου την υπερβολικά εκκεντρική του όψη με τα χνουδωτά σε σχήμα μπανάνας φύλλα του που ξεκινούν ακτινωτά από την βάση προς την περιφέρεια σε στρογγυλή διάταξη. Τα άνθη του κίτρινα και σε μορφή μαργαρίτας εμφανίζονται όλο το καλοκαίρι στην κορυφή των φύλλων πολλά πολλά μαζί. Το επίθετο αλπικό προήλθε από την αποδεδειγμένη του αντοχή μέχρι τους -5 βαθμούς Κελσίου σε περιβάλλοντα περιορισμένου νερού και υγρασίας. Δεν κλαδεύεται σχεδόν ποτέ λόγω σχήματος. Το λίπασμα κρίνεται και εδώ απαραίτητο, ενώ η μέγιστη θερμοκρασία φτάνει τους 12 βαθμούς τους καλοκαιρινούς μήνες. Όταν τοποθετηθεί σε ασφαλές εσωτερικό χώρο υποφέρει ελαφρώς τόσο από την υγρασία όσο και από τις δόσεις του νερού που οφείλουν να είναι πάντα μετρημένες.

4. Senecio cineraria ή senecio silver dust. Πολύ ξεχωριστό για το πανέμορφο ασημένιο φύλλωμα του μαλακό στην υφή και ελαφρώς οβάλ στο σχήμα με διακριτικές αλλά χαρακτηριστικές εγκοπές σε κάθε πλευρά. Ζεί και αναπτύσσεται σε σημεία ημισκιερά αλλά και ηλιόλουστα με κανονικό νερό και καλής ποιότητας χώματα που διαθέτουν τέλεια αποστράγγιση. Ανθίζει το καλοκαίρι με λουλούδια σε κίτρινους τόνους και είναι ιδανικό για χαμηλές μπολντούρες και βραχόκηπους. Δεν είναι απαιτητικό σε νερό αλλά χρειάζεται λίπανση τουλάχιστον 6 φορές ετησίως. Κλαδεύεται δραστικά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντέχει μέχρι χαμηλές θερμοκρασίες αλλά όχι πιο κάτω από τους μηδεν βαθμούς Κελσίου. Περισσότερο θυμίζει θάμνο παρά σενέκιο και λόγω αυτής της παρανόησης στη χώρα μας δεν είναι και πολύ γνωστό και ευρέως διαδεδομένο.

5. Senecio stapelieaformis. Το μαρτυρά και το ονομά του ένα φυτό που έχει τα χαρακτηριστικά του σενέκιο αλλά εξωτερικά ταυτίζεται με την stapelia, το υπέροχο αυτό παχύφυτο με τα εντυπωσιακά μεγάλα άνθη. Κλαασικός εκπρόσωπος αυτής της οικογένειας αφρικανικών φυτών το stapeliformis, αντέχει σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, άνυδρα εδάφη και υπερβολική ηλιακή έκθεση. Η περίεργη εμφάνιση του με τα κλαδιά του να ξεπηδούν κατευθείαν από τη βάση σαν κεραίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα των senecio για ποικιλομορφία και εκκεντρικότητα. Τα λουλούδια του είναι σε πορτοκαλοκόκκινο χρώμα και θυμίζουν μικρές φουντίτσες στην κορυφή των κλαδιών του. Έχει αργή αλλά σταθερή ανάπτυξη και μεγάλη αγάπη στην ζέστη καθώς δεν επιβιώνει κάτω από τους 5 βαθμούς Κελσίου. Δεν μεταφυτεύεται εύκολα ούτε κλαδεύεται ποτέ λόγω σχήματος.

6. Senecio ficoides ή curio mount everest. Αν και η νεώτερη επιστημονικά επιβεβαιωμένη ποικιλία, είναι εντούτοις η πιο διαδεδομένη από όλες λόγω της υπέροχης γαλαζοπράσινης απόχρωσης του φυλλώματος της. Τα μικρά σαρκώδη φύλλα του φυτού αυτού ξεκινούν από έναν πιο παχύ κάθετο στο έδαφος κορμό και αναπτύυσονται παράλληλα με αυτό. Το περιορισμένο νερό και η μερική έκθεση στον ήλιο είναι και εδώ τα βασικά στοιχεία της συντήρησης, όπως και η τακτική μηνιαία λίπανση. Η χαμηλότερη θερμοκρασία είναι οι 5 βαθμοί και η υψηλότερη βρίσκεται στους 20 με 25 maximum. Έχει αργή ανάπτυξη αλλά δεν κλαδεύεται και δεν μεταφυτεύεται σχεδόν ποτέ. Ιδανικό για πρσήλιες εσωτερικού χώρου θέσεις.

7. Senecio haworthii ή αλλιώς coccoun plant. Το μοναδικό στην οικογένεια με την ελάχιστη ανάπτυξη και την υποψία μιας ελαφριάς τοξικότητας όσον αφορά τα ζώα. Αντέχει σε ξηρά και άνυδρα περιβάλλοντα με ελάχιστη περιποίηση και αρκετή ζέστη. Χρειάζεται λίπανση, δεν αγαπά τις μεταφυτεύσεις και ανέχεται θερμοκρασίες μέχρι τους -2 βαθμούς Κελσίου. Δεν κλαδεύεται, αναπτύσσεται πολύ αργά και έχει πολύ χαρακτηριστική ποώδη εμφάνιση, θυμίζοντας περισσότερο παχύφυτο από οποιοδήποτε άλλο. Το φύλλωμα του πυκνό και με έντονη γκρι ανοικτή απόχρωση είναι αρκετά εντυπωσιακό και όμορφο, ειδικά εαν συνδυαστεί και με άλλα διαφορετικά χρώματα και φυτά, τόσο σε εσωτερικούς όσο και σε εξωτερικούς χώρους.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε πολλά από αυτά τα είδη σε διάφορα μεγέθη ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η αλοκάσια είναι μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη οικογένεια φυτών εσωτερικού χώρου με καθαρά τροπικό χαρσκτήρα, που διακρίνεται για την εξωτερική εκκεντρική της εμφάνιση και αισθητική από τη μια, αλλά κυρίως για την τεράστια ανοχή και ανθεκτικότητα που παρουσιάζει σαν είδος. Όλες οι αλοκάσιες εντυπωσιάζουν με τα μεγάλα σαρκώδη φύλλα τους και την διάταξη αυτών πάνω σε ευλύγιστους καταπράσινους κορμούς, τόσο συμμετρικούς που πραγματικά κυριαρχούν μέσα στους χώρους που καλούνται να τοποθετηθούν. Αυτό σε συνδυασμό με την αντοχή τους σε ξηρά και άνυδρα περιβάλλοντα όπως και τον πολυετή τους χαρακτήρα, συνθέτουν την ιδανική λύση για την διακόσμηση των σύγχρονων εσωτερικών χώρων. Σε αυτό το άρθρο τα Φυτώρια Κέντια θα εξετάσουν και θα παρουσιάσουν μερικές από τις πιο γνώστές και δημοφιλείς ποικιλίες αλοκάσιας που μπορούν νά προσαρμοστούν, να επιβιώσουν και να  ευδοκιμήσουν σε ένα απαιτητικό περιβάλλον όπως είναι η Ελλάδα. 

1. Αλοκάσια polly. Ευρύτατα γνωστή και αρκετά ταλαιπωρημένη η ποικιλία αυτή αλοκάσιας είναι από τις πιο χαρακτηριστικές, θαυμαστές στην όψη, αλλά και ευαίσθητες συνάμα. Το υπέροχο σκούρο βυσσινί φύλλο της που πλησιάζει στα όρια του απόλυτου μαύρου, κλέβει τις εντυπώσεις με την γνωστή σαρκώδη υφή του και τη χαρακτηριστική λαχανί νεύρωση στο πάνω τμήμα του που προεξέχει ελαφρώς, δίνοντας όπτικά την αίσθηση ενός ανάγλυφου ζωγραφισμένου στο χέρι απο κάποιον καλλιτέχνη. Ο μίσχος σαρκώδης και αυτός σε υφή αλλά ανοικτότερος σε χρωματισμό, είναι τόσο λεπτοκαμμωμένος που με την παραμικρή κίνηση λυγίζει και μπορεί και να σπάσει. Αν και σε μέγεθος δύσκολα ξεπερνά το 1 μέτρο και εκείνο μετά από πολλά πολλά χρόνια και άριστη συντήρηση, το φυτό αυτό διακρίνεται για τη  τεράστια ανοχή που εμφανίζει στην ξηρασία και την υπερβολική ζέστη. Αγαπά τα σκιερά και ανήλια σημεία, τα άκρως προστατευμένα με ελεγχόμενες θερμοκρασίες καθώς ο απευθείας ήλιος μπορεί να του προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά δημιουργώντας μόνιμα φυτικά εγκαύματα πάνω στα φύλλα. Η λίπανση του σε τακτικά χρονικά διαστήματα, όλο το χρόνο κρίνεται ουσιώδης και απαραίτητη για την ασφαλή διαβίωση του. Δεν προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές, για αυτό και η μεταγλάστρωση του είναι μια διαδικασία που ενέχει πάντα μεγάλο ρίσκο. Χρειάζεται ελαφρύ υπόατρωμα που αποτελείται σχεδόν 100 τοις εκατό από ξανθιά εμπλουτισμένη τύρφη εισαγωγής χωρίς και πολλά πρόσθετα στοιχεία, γιατί είναι η μόνη που δεν συγκρατεί ίχνος επιπλέον υγρασίας το οποίο μοιραία θα καταλήξει στις ρίζες. Καλό θα ήταν επίσης να αποφεύγονται μεγάλα σκεύη ή γλάστρες που εγκλωβίζουν το νερό του ποτίσματος και οδηγούν πιο εύκολα σε συψηριζίες.

2. Αλοκάσια calidora. Από τις πιο όμορφες και επιβλητικές αλοκάσιες που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει σε μεγάλο ποσοστό τα περισσότερα περιοδικά διακόσμησης παγκοσμίως, καθώς αποτελούν την μεγαλύτερη τάση στην διαμόρφωση των εσωτερικών χώρων. Πρόκειται για ένα φυτό με μεγάλα καρδιόσχημα φύλλα σε ανοικτό πράσινο χρώμα που στηρίζονται πάνω σε χοντροειδείς τριγωνικού σχήματος βλαστούς, αρκετά σαρκώδεις και χαρακτηριστικά μακρυούς που με την πάροδο του χρόνου ελαφρώς σκληραίνουν σε υφή και σκουραίνουν σε χρώμα. Η calidora είναι ένα φυτό που χρειάζεται αρκετό χώρο γύρω της, προκειμένου να απλώσει το τεράστιο φύλλωμα της. Επίσης απαιτεί έντονο και καλής ποιότητας έμμεσο φωτισμό, ζεστή ατμόσφαιρα και τακτικό πότισμα ειδικά το καλοκαίρι, όπότε και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η υδρόφιλη φύση της έχει ανάγκη και τα ανάλογα ιχνοστοιχεία στο λίπασμα προκειμένου οι ρίζες να συγκρατούν όσο περισσότερη υγρασία γίνεται με το πιο ασφαλή τρόπο. Και εδώ η εμπλουτισμένη ξανθιά τύρφη είναι το πλέον κατάλληλο υπόστρωμα με την διαφορά οτι χρειάζεται και ένα μικρό ποσοστό μαύρης τύρφης της τάξεως του 15 τοις εκατό σε όλο το μείγμα. Η μαύρη τύρφη θα επιτρέψει στην επιπλέον υγρασία να λειτουργήσει θετικά στην ανάπτυξη του ριζικού συστήματος και κατόπιν στην πλούσια ανθοφορία.

3. Αλοκάσια zebrinus. Σχεδόν άγνωστη στη χώρα μας η αλοκάσια αυτή διαθέτει εξαιρετική ομορφιά, τόσο στο φύλλωμα που είναι ελαφρώς τριγωνικό σε σκούρο πράσινο χρώμα, όσο και στους βλαστούς που έχουν αυτό το χαρακτηριστικό ζεμπρέ print. Είναι αρκετά ντελικάτη και ευαίσθητη, ειδικά στις υπερβολικές ποσότητες νερού αλλά και τον ανεπαρκή φωτισμό. Αγαπά τους προστατευμένους εσωτερικούς χώρους που δεν διαθέτουν ρεύματα αέρος και άμεσο ηλιακό φως. Αναπτύσσεται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς διατηρώντας μια πιο minimal εκδοχή από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Δεν θέλει αλλαγές στο περιβάλλον που ζεί, ειδικά μεταγλαστρώσεις σε μεγάλύτερα ακατάλληλα για αυτήν σκεύη και γλάστρες. Η λίπανση είναι απαραίτητη και μάλιστα σε τακτικές εβδομάδιαιες δόσεις με ειδικά σκευάσματα εισαγωγής πλούσια σε θρεπτικά συστατικά. Μεγάλη προσοχή απαιτείται κατά την αρχική αγορά του φυτού, ούτως ώστε αυτό να μην έχει εκτεθεί σε χαμηλές θερμοκρασίες πράγμα που πλήττει ανεπανόρθωτα την καλή φυσική του κατάσταση.

4. Αλοκάσια lauterbacchiana. Είναι η αλοκάσια που μόνο τα τελευταία 2 χρόνια έχει μια ευρύτερη διάδοση στη χώρα μας και δεν είναι δημοφιλής παρά μόνο σε ελάχιστα άτομα και προσβάσιμη σε ακόμα πιο ελάχιστα σημεία πώλησης. Έχει λογχοειδή πράσινα στο πάνω μέρος και βυσσινί στο κάτω μέρος φύλλα με κυμματοειδή απόληξη που θυμίζουν εκείνα της καλαθέας rufibarba, με αποτέλεσμά να συγχέονται πολλές φορές τα δύο αυτά είδη. Ο μίσχος είναι και εδώ ελαφρώς χονδροειδής σε σκούρο χρώμα, αλλά αρκετά πιο σκληρός σε υφή και άκαμπτος. Η αλοκάσια lauterbacchiana αγαπά τη ζέστη και την υγρασία ακριβώς όπως και η polly, έχει όμως πολύ ευαίσθητο ριζικό σύστημα που εύκολα επηρεάζεται από εξωτερικούς πάράγοντες. Δεν της αρέσει η έκθεση σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς. Η μεταγλάστρωση είναι μια διαδικασία που αφορά σχεδόν πάντα μεγσλύτερα φυτά, καθώς τα νεαρά χρειάζονται επιπλέον προσοχή και δύσκολα επιβιώνουν οποιαδήποτε αλλαγή. Σίγουρα ποτέ δεν μπορέί να τοποθετηθεί σε ανήλια και απόλυτα σκιερά μέρη, εφόσον ο επαρκής φωτισμός είναι ένα από τα ουσιώδη συστατικά μιας ασφσλούς διαβίωσης. Τα υψηλής ποιότητας λιπάσματα είναι και εδώ άκρως απαραίτητα.

5.Αλοκάσια wentii. Η πιο όμορφη, επιβλητική αλλά και εντελώς άγνωστη στη χώρα μας αλοκάσια που θυμίζει πολύ την calidora τόσο στην εμφάνιση όσο και στην συμπεριφορά. Τα τεράστια σκούρα πράσινα φύλλα της φύονται το ένα μετά το άλλο από ένα πολύ χοντροειδή και σαρκώδη στην υφή πράσινο κορμό που καταλήγει σε ένα αρκετά ισχυρό ριζικό σύστημα. Της λείπει η γυαλάδα και η στιλνότητα των άλλων ποικιλίων αλλά διαθέτει έναν εύκολο και ευπροσάρμοστο χαρακτήρα. Απαιτεί πολύ καλης ποιότητας χώμα, τύρφη εμπλουτισμένη, αρκετό νεράκι και χρειάζεται τακτική εβδομαδιαία λίπανση με ειδικά λιπάσματα εισαγωγής. Αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς πράγμα που την καθιστά ένα ιδανικό φυτό για την διακοσμηση των εσωτερικών χώρων σε ένα αρχικό ερασιτεχνικό επίπεδο. Δεν ψηλώνει, φουντώνει όμως χαρίζοντας στο περιβάλλοντα χώρο μια έντονη τροπική αίσθηση. Στο εξωτερικό είναι πολύ δημοφιλής στο hollywood καθώς αποτελεί ένα απο τα πιο βασικά στοιχεία του φυτικού διάκοσμου των ταινιών με θέμα τη ζούγκλα.

6. Αλοκάσια portodora. Από τις πιο δημοφιλείς στη χώρα μας από την εποχή των sixties ακόμα, όταν τις χρησιμοποιούσαν στις αξέχαστες σε όλους μας ελληνικές ταινίες. Πρόκειται για τον λεγόμενο δράκο, ένα φυτό με μεγαλοπρεπή όψη και αρκετά σκληρό χαρακτήρα. Η αλοκάσια portodora έχει μεγάλα ελαφρώς καρδιόσχημα σκούρα πράσινα φύλλα με αυλακώσεις που ξεκινούν από ένα τύπου ψευδοβολβό λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια του έδάφους. Είναι σαρκώδη και αρκετά γυαλιστερά, ανάλογα με την φροντίδα και την περιποιήση που δεχονται. Η ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται την καθιστούν ως ένα από τα πιο κλασσικά τροπικά φυτά, ειδικά στο εξωτερικό. Μοναδική της απαίτηση παραμένει το τακτικό πότισμα, επειδή είναι αρκετά υδρόφιλη, η μεταγλάστρωση με τύρφη πολύ υψηλής ποιότητας καθώς και η συνεπής εβδομαδιαία λίπανση με άριστα σε ποιότητα σκευάσματα εισαγωγής. Αγαπά τη ζέστη πολύ, ανέχεται όμως και το κρύο μέχρι και τους 8 βαθμούς Κελσίου. Το καλοκαίρι μπορεί να τοποθετηθεί σε εξωτερικό σκιερό χώρο για να αποκτήσει όσο το δυνατον περισσότερη επαφή με το φως, πράγμα που θα τονίσει ακόμα περισσότερο το αρχικό της πράσινο χρώμα. Εαν αρχίσει να το χάνει και να ξεθωριάζει αρκετά σημαίνει οτι έχει λάβει υπερβολική ποσότητα γερού ή έχει ''παγώσει'', όπως λένε και οι ειδικοί, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας.

7. Αλοκάσια cucculata. Η αγαπημένη όλων των σχεδιαστών και των διακοσμητών ανά τον κόσμο τα τελευταία 3 χρόνια η αλοκάσια αυτή έχει μια πολύ εκκεντρική εμφάνιση και άκρως ατίθαση συμπεριφορά. Σε νεαρότερα φυτά ο κορμός είναι ευλύγιστος και ελαστικός, σε ανοικτό πράσινο χρώμα και με ελαφρώς σαρκώδη υφή. Τα φύλλα της είναι σίγουρα τα μικρότερα όλων των ποικιλίων αλλά ο τρόπος που φύονται από τον κορμό και γενικά όλη η διάταξή τους είναι αξιοθαύμαστη. Έχει αντοχή σε ξηρασία και υπερβολική ζεστή ατμόσφαιρα, όμως παράλληλα ανέχεται και επιβιώνει και σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα στην κλίμακα Κελσίου. Η ανάπτυξη της ακολουθεί πιο αργούς ρυθμούς και προσαρμόζεται δύσκολα σε καινούργια περιβάλλοντα. Χρειάζεται νερό, αλλά όχι στις ποσότητες που είναι αναγκαίες για τις υπόλοιπες μεγαλόφυλλες που αναφέρθηκαν. Η εμπλουτισμένη τύρφη είναι και εδώ ο πρωταγωνιστής και ο ρυθμιστής των καταστάσεων, καθώς χωρίς αυτή το φυτό μαραζώνει και τελικά πεθαίνει. Μεγαλύτερα σε ηλικία φυτά, αν και έχουν πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση, εντυτοις είναι δύσκολα στη διαχείριση, επειδή έχουν τεράστιες απαιτήσεις σε εμπλουτισμένα λιπάσματα και δύσκολα επιβιώνουν χωρίς αυτά. 

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε πολλών ειδών αλοκάσιες όλο το χρόνο σε πολλά και διαφορετικά μεγέθη.

Οι ορχιδέες που ανήκουν στην κατηγορία miltonia ή miltoniopsis, είναι οι μοναδικές στην οικογένεια αυτή που μαζί με τις cattleyas ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες κυρίως για τα υπέροχα αλλά και υπερμεγεθή αρωματικά τους λουλούδια. Αν και εκ πρώτης όψεως δεν εντυπωσιάζουν όπως οι vanda ή το cymbidium, εντούτοις αυτό το απαλό και διακριτικό τους άρωμα παραμένει ανεξίτηλο στην μνήμη, όποιου την συναντήσει για πρώτη φορά. Μέσα από ένα πλούσιο καταπράσινο φύλλωμα γεμάτο λογχοειδή μακρόστενα φύλλα και πολλούς ψευδοβολβούς, ξεπετάγονται τα χαρακτηριστικά αυτά άνθη που τόσο πολύ θυμίζουν εκείνα του πανσέ, τόσο σε χρώματα όσο και σε σχήμα ή σχέδιο. Η miltonia στο εξωτερικό πολλές φορές ονομάζεται και pansy orchid, ή αλλιώς ελληνιστί, ορχιδέα πανσεδάκι εξαιτίας αυτής της ομοιότητας στην ανθοφορία. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος και πιο δυνατός δεσμός είναι εκείνος με το oncidium, καθώς και τα δύο είδη ουσιαστικά κατάγοντται από την Ν. Αμερική, με μεγαλύτερη διασπορά στην Βραζιλία και την Αργεντινή. Όπως όλες οι ορχιδέες, η miltonia αγαπά την ζέστη και την υγρασία, με μοναδική της διαφορά οτι την απαιτεί μόνο στα φύλλα και όχι στην ρίζα. Το πότισμα της miltonia, είναι πολύ σημαντικό και καίριο για την ασφαλή διαβίωση και μελλοντική ανάπτυξη του φυτού, επειδή το ριζικό της σύστημα είναι μικροσκοπικό και σχετικά ευαίσθητο στην επιπλέον υγρασία. Χρειάζεται λοιπόν, να εξασφαλιστεί οτι πρώτα έχει περιορισθεί το νερό και έχει ξεραθεί ελαφρώς το χώμα και σε δεύτερο στάδιο να ενυδατωθεί κανονικά και ποτέ σε υπερβολικό βαθμό ακόμα και το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι πιο υψηλές. Η μεταγλάστρωση της ορχιδέας αυτής θα πρέπει πάντα γίνεται με γνώμονα αυτήν την λεπτομέρεια που σχεδόν οι περισσότεροι που ασχολούνται με το είδος δείχνουν να  αγνοούν εντελώς, διαφορετικά το φυτό θα οδηγηθεί σε ολικό και απόλυτο μαρασμό. Άλλωστε και το υπόστρωμμα της miltonia είναι τύρφη με ελάχιστη φλούδα πεύκου και περλίτη για όσο το δυνατόν λιγότερη υγρασία στις ρίζες. Η λίπανσή της ακολουθεί το γνωστό εβδομαδιαίο ή μηνιαίο πρόγραμμα των υπόλοιπων ορχιδεών, χωρίς ιδιατερες διαφοροποιήσεις. Ενώ δεν είναι και πάρα πολύ γνωστή στην χώρα μας, στο εξωτερικό τα υβρίδια του είδους είναι άπειρα και όλα πανέμορφα καλύπτονγτας μια χρωματική παλέτα από το απλό λευκό, το ροζ το κίτρινο μέχρι το φούξια και το σκόυρο καφέ ακόμα. Αρκετά από αυτά είναι δυσεύρετα και σπάνια με συνέπεια οι συλλέκτες σίγουρα να ξοδεύουν πολύ χρόνο, ,κόπο και προσπάθεια για να τα εντοπίσουν. Τέλος, ένα τελευταίο μυστικό για την πανέμορφη αυτή ορχιδέα, είναι η άμεση αντίδραση που παρουσιάζει στην ηλιακή ακτινοβολία. Τα αποχρωματισμένα. και ελαφρώς κιτρινισμένα φύλλα της μπορεί να σημαίνουν είτε υπερβολικό απευθείας φως ή το αντίθετο ακριβώς. Στην πρώτη περίπτωση συνήθως αυτό το κίτρινο συνοδεύεται και από μικρές καφέ τρυπόυλες που θεωρούνται εγκάυματα και καταστρέφουν τα όμορφα φύλλα της. Η ελάχιστη πρόσληψη φωτός από την άλλη πλευρά δημιουργεί σχεδόν παρόμοιο αισθητικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως τα εγκαύματα. Σαν επίφυτο λοιπόν, η miltonia έχει ανάγκη το φως του ήλιου σε αξιόλογες ποσότητες, έμμεσα όμως και με τεράστια προσοχή.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε miltonis σχεδόν όλο το χρόνο και σε αρκετά υβρίδια.

Οι ορχιδέες είναι μια κατηγορία πολύ ξεχωριστών τροπικών λουλουδιών που διακρίνονται τόσο για τα περίεργα φυλλώματα τους όσο και για τα υπέροχα εντυπωσιακά τους άνθη που πολλές φορές έχουν την ιδιότητα να μαγεύουν με τα ιδιαίτερα αρωματά τους. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια επικρατεί μια φρενίτιδα γύρω από το συγκεκριμένο είδος, με όλο και περισσότερους funs να ξεπετάγονται από το πουθενά και να εξελλισσονται σε μανιακούς συλλέκτες. Αν και η διαθεσιμότητα λόγω περιοχής είναι αρκετά περιορισμένη και η ποικιλία των ειδών ακόμη πιο μικρή, η ζήτηση είναι πολύ εκτεταμμένη. Με αυτόν τον τρόπο όταν ανάμεσα στις κλασσικές phalaenopsis και τα cymbidium εμφανίζονται κατά καιρούς και σπανιότερα γένη ή είδη, διαφορετικά μεταξύ τους και πολύ γοητευτικά, γίνονται συνήθως ανάρπαστα μέαα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως υπάρχει μια βασική δυσκολία. Η ελλειπής γνώση και η διαρκής παραπληροφόρηση για το εξειδικευμένο αυτό αντικείμενο. Πολλοί το ανριμετωπίζουν πιο πρακτικά, μην δίνοντας την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα σε ένα τέτοιο φυτό, που συνήθως καταλήγει στον απόλυτο μαρασμό τους, άλλοι ωστόσο, το βλέπουν σαν μια ολοζώντανη πρόκληση. Η πρόκληση της απανθισμένης ορχιδέας. Σίγουρα κανείς δεν γεννιέται γνωρίζοντας τα πάντα και οι ορχιδέες είναι ήδη ένα αρκετά περίπλοκο θέμα ακόμα και για τους επίσημους καλλιεργητές που ασχολούνται πιο επισταμμένα με αυτές εδώ και πολλά χρόνια.. Οι περισσότερες πληροφορίες που μπορεί κανείς να αποκομίσει εκτός από τις καθαρά θεωρητικές πηγές, είνσι το εμπειρικό κομμάτι, η ενασχόληση με τα φυτά και οι διαρκείς πειραματισμοί όσον αφορά την καθημερινή τους διαβίωση. Όσον αφορά το χώρο, ξεχωρίζουν οι ορχιδέες ψυχρού κλίματος από εκείνες που αγαπούν τη ζέστη, όπως για παράδειγμα η miltonia, ένα είδος που αναζητά το κρύο και αναπτύσσεται σε δροσερά περιβάλλοντα μέχρι τους 5 βαθμούς Κέλσίου. Η αμέσως επόμενη κατηγοριοποίηση που προκύπτει σχετικά αβίαστα βασίζεται στην περίοδο και την ποιότητα της ανθοφορίας  που συνήθως είναι 2 με 3 φορές το χρόνο, ή ακόμα και στη υδροφιλική συμπεριφορά των φυτών με κλασσικό παράδειγμα την ορχιδέα βάντα που είναι αρκετα ξηροφιλική με τα λουλούδια της να διατηρούνται ακόμα και για 2 μήνες αναλοίωτα και πανέμορφα. Επίσης πολυ κλασσική  είναι και η διάκριση ανάμεσα στα είδη που προσαρμόζονται πιο ευκολα και με ασφαλή τρόπο ή ακόμσ και σε εκείνα που χρειάζονται ειδικά υποστρώμστα. Τα paphiopedilums και τα dendroviums είναι οι πρωταθλητές της προσαρμοστικότητας, τόσο στο χώρο όσο και στο υπόστρωμα, ενώ τα cymbidiums και οι cambria έχουν για δυνατό τους σημείο την ανοχή τους στην ξηρασία και τη υπερβολική ζέστη. Μια εντελώς ανεξάρτητη κατηγορία είναι και οι πολύ ανθεκτικές ορχιδέες κήπου ή αλλιώς ορχιδέες χώματος, όπως είναι οι bletilla και οι cypripedium, που επιβιώνουν φυτεμένες σε εξωτερικούς σκιερούς χώρους, δεν παγώνουν και πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο με ριζώματα. Αντίθετα οι αρωματικές ορχιδέες cattleya και το zygopetalum  απαιτούν λεπτοκομμένη φλούδα πέυκου, υψηλής ποιότητς τύρφη και σφάγνο, ένα υλικό πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους λάτρεις του είδους. Η χρήση ειδικών χώρων για τις ασχολίες αυτές είναι ένα προαπαιτούμενο, όπως και τα ειδικά σκεύη ανάπτυξης ή τα λιπάσματα με εξειδικευμένη σύσταση που βοηθούν ακόμα περισσότερο. Διαφοροποιώντας κάθε φορά και έναν από αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες δημιουργείται και ένα εντελώς νέο αποτέλεσμα. Η μελέτη της συμπεριφοράς των εκάστοτε φυτών στις εκάστοτε συνθήκες και η λεπτομερής τους καταγραφή είναι πολύ σημαντική και ουσιώδης, ο ακρογωνιαίος λίθος για την διεύρυνση των γνώσεων μας πάνω σε ένα τόσο απαιτητικό αντικέιμενο. Χρειάζεται βέβαια αρκετός χρόνος, ένας κλασσικός εξοπλισμός και άπειρο ενδιαφέρον, σχολαστικότητα και παρατηρητικότητα για να εξαχθούν τα ανάλογα συμπεράσματα. Στην ουσιά πρόκειται για μια ερασιτεχνικής μορφής επιστημονική έρευνα, οι συνέπειες της οποίας είναι πάντα αποδεδειγμένες και άμεσα εφαρμόσιμες. Ίσως για αυτό η γοητεία μιας απανθισμένης ορχιδέας είναι τόσο καταλυτική για τουςσυλλέκτες της και τα τελευταία χρόνια καθημερινά πολλαπλασιάζονται εκείνοι που αναζητούν τέτοια φυτά με τελικό σκοπό την έρευνα και τον πειραματισμό

Από τις πιο ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές οικογένειες τροπικών φυτών που υπάρχουν στον πλανήτη μας είναι εκείνη των νηπενθών. Μετρά 170 διαφορετικά είδη που καλύπτουν όλη σχεδόν την νοτιοανατολική γωνιά της Ασίας με τεράστια διασπορά που φτάνει και ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια της ηπείρου, καλύπτοντας ακόμα και περιοχές όπως η Αυστραλία και η Ν. Ζηλανδία. Με πολλούς διαφορετικούς ρόλους και ποικιλόμορφη εμφάνιση, τα νηπενθή κυριαρχούν στο φυσικό τους περιβάλλον κυρίως λόγω της ιδιότητας τους να επιβιώνουν μέσω των εντόμων και των άλλων ζώων που καταναλώνουν. Άλλα πάνω σε δέντρα σαν επίφυτα με εναέριες ρίζες, αλλα στο έδαφος σαν μεγάλες καταπράσινες εντομοπαγίδες και άλλα ακόμα και σε υψόμετρο κοντά σε χαμηλές βουνοκορφές, σίγουρα ειναι πολύ ξεχωριστά με πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα τροπικό ποικοσύστημα. Αν και έχουν ελληνικό όνομα, στη χώρα μας,  δυστυχώς, όπως και για πολλά άλλα τέτοιου είδους φυτά, η πρόσβαση είναι περιορισμένη και αρκετά από αυτά εμφανίζονται σπάνια. Το πιο σύνηθες νεπένθες στην Ελλάδα είναι η ποικιλία coccinea  ή η ποικιλία alata που ξεχωρίζουν για την ιδιαιτερότητα στο σχήμα της κάψουλας και για την αντοχή τους σε ξηρά κλίματα και ζέστη. Τα λογχοειδή τους φύλλα έχουν ανοιχτό πράσινο χρώμα όπως και στα υπόλοιπα νηπενθή, με την κλασσική διαφοροποιήση που τελικά καταλήγει στη δημιουργία μιας μικρής κάψουλας. Η κάψουλα είναι μακρόστενη σε σχήμα, μεσαία σε διάσταση, ελαστική και διαφοροποιείται χρωματικά ανάλογα με την ποικιλία. Στο εσωτερικό της που καλύπτεται από μια ειδική κολλώδη ουσία για να παγιδελυει έντομα και ζωύφια, πολλές φορές κατακρατά κάποιες ποσότητες νερού που καταλήγουν εκεί λόγω του ποτίσματος. Καλό θα γταν να αποφεύγεται αυτή η διαδικασία και να μένει το φυτό αρκετά στεγνό εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, Τα χείλη της κάψουλας πάντα έχουν μια ιδιαίτερη μορφολογία, με κλίση προς τα μέσα, κέρινη υφή που διευκολύνει την ολισθηρότητα και έντονα χρώματα για να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα θηράματα. Ο ρυθμός ανάπτυξης των νηπενθών αλλά και των υπόλοιπων σαρξοφάγων φυτών, είναι αρκετά αργός και ειδικά όταν τοποθετούνται σε γλάστρες. Για αυτον τον λόγο απαραίτητη θεωρείται πάντα η χρήση ειδικών λιπασμάτων όλο το χρόνο σε μηνιαία αυστηρή βάση, ώστε να αποκατασταθεί ως ένα σημείο το "πλούσιο " σε θρεπτικά συστατικά φυσικό τιυς περιβάλλον.Τα λιπάσματα αυτά θα πρέπει να πληρούν κάποιες ειδικές προυποθέσεις που δυστυχώς μόνο τα εισαγωγής σκευάσματα διαθέτουν. Το πότισμα είναι μια περίπλοκη διαδικασία καθώς τα σαρκοφάγα φυτά γενικά αγαπούν πολύ το νερό, όμως έχουν μια ευαισθησία στις υπερβολικές δοσολογίες. Άρα, το ιδανικό  πότισμα για αυτά είναι σε μικρότερες ποσότητες και πιο συχνά χρονικά διαστήματα, ακόμα και σε καθημερινή βάση από λίγο, παρά μια φορά και πολύ. Ανθίζουν, αλλά σπάνια και μετά από πολλά χρόνια, με την κατάλληλη περιοποίηση και στο ανάλογο περιβάλλον. Τέλος, το χώμα όπου ζεί ένα νεπένθες είναι κατά κύρια ομολογία όξινο, επομένως κατά την μεταγλάστρωση θα πρέπει να χρησιμοποιείται μαύρη τύρφη με ph 4 σε μείγμα με λίγη ξανθιά σε ποσοστιαία αναλογία 70 με 30. Τεράστια προσοχή χρειάζεται όπως συνέχεια τονίζεται τελευταία, στην ποιότητα των χωμάτων, διότι τα φυτά αυτά δυστυχώς δεν συγχωρούν λάθη και "εκπτώσεις"

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε νηπενθή σε αρκετές ποικιλίες σχεδόν όλο το χρόνο σε μεσαία μεγέθη.

Το Μεξικό είναι μια χώρα μοναδικής ομορφιάς, συναρπαστική και γοητευτική ταυτόχρονα, πολύ δελεαστική για τον επισκέπτη, τόσο για τις τέλειες παραλίες και τα μαγευτικά τοπία της, όσο και για την τεράστια ποικιλία σπάνιων και ασηνήθιστων τροπικών φυτών που ζουν και απαρτίζουν το φυσικό της περιβάλλον. Οι  εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες κλίματος που επικρατούν εκεί ευνοούν το κάθε είδος να επιβιώσει και προωθούν, τόσο την γρήγορη ανάπτυξη του όσο και την εμφάνιση νέων ποικιλιών. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η ορχιδέα του άρθρου αυτού που ονομάζεται βανίλια και είναι μοναδική στο είδος της, καθώς ανθίζει για μια μόνο μέρα παράγοντας όμως έναν τέλειο αρωματικό καρπό, όπως φανερώνει και το ονομά της, και αναρριχάται εύκολα και γρήγορα, πράγμα σπάνιο για ένα τόσο πολύπλοκο τροπικό φυτό. Πρόκειται για ένα φυτό με γυαλιστερά καταπράσινα φύλλα σε οβάλ σχήμα που φύονται σταδιακα από ελικοειδείς, ευκαμπτους, χυμώδεις βλαστούς που θυμίζουν σε πολλά την υφή και την εικόνα των φυτών της ζούγκλας, καθώς περιπλέκονται έυκολα γύρω από ξύλινα στηρίγματα ή κορμούς δέντρων ή άλλων φυτών. Πολυετής και αειθαλής η ορχιδέα planifolia vanille, όπως είναι ολόκληρο το ονομά της, αναπτύσσεται σχετικά γρήγορα σε περιβάλλοντα που χαρακτηρίζονται από υψηλές θερμοκρασίες όλο το χρόνο, ιδιαίτερα φωτεινά και με αρκετή υγρασία. Χρειάζεται τακτικό πότισμα και συχνές λιπάνσεις με σκευάσματα ειδικά για ορχιδεες, είτε σε μορφή αμπούλας, είτε απλά υγρά. Τα 110 είδη της αν και επιβιωνουν εύκολα το καλοκαίρι στη χώρα μας λόγω της ζέστης και υπερβολικής ηλιοφάνειας, το χειμώνα είναι επίφοβα και σχεδόν επικίνδυνα, επειδή χρειάζονται οπωσδήποτε τη προστατευμένη θερμαινόμενη ατμόσφαιρα των εσωτερικών χώρων ενός σπιτιού. Για να ωριμάσει και να ανθίσει ένα νεαρό φυτό βανίλιας απαιτείται λίπασμα, χρόνος και υπομονή, καθώς έχει μια ασυνήθιστα μεγάλη σε διάρκεια περίοδο ανάπτυξης που φτάνει ακόμα και τα 8 χρόνια, εως ότου να καταλήξει τελικά σε ανθοφορία και στη συνέχεια σε καρποφορία. Βέβαια, ο καρπός της δεν καταναλώνεται απευθείας, πρώτον λόγω μεγέθους, αφού θα πρέπει να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό στάδιο και δεύτερον λόγω κατάστασης, αφού πρώτα αποξηραίνεται με ειδικές διαδικασίες και αργότερα καταναλώνεται μετά από κάποιους μήνες. Μοναδικό πρόβλημα στη ορχιδέα αυτή παραμένει η μεταγλάστρωση της, καθώς αυτή απαιτεί έναν συνδυασμό 3 πραγμάτων, όπως ψιλοκομμένου φλοιού πεύκου, σφάγνου και υπόστρωμα κοκοφοίνικα, υλικά που δύσκολα μπορεί κανείς να προμηθευτεί στη χώρα μας και σπάνια υπάρχουν στα εμπορικά μαγαζιά. Ακόμα και καταστήματα ή eshop που πωλούν ορχιδέες πολλές φορές δεν διαθέτουν τα απαραίτητα αυτά υλικά για την μεταγλάστρωσή τους. Τέλος, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στη διαχείρηση των εναέριων ριζών του φυτού, επειδή είναι αρκετά ευαίσθητες, και θέλουν διαρκή λίπανση με ψεκασμό. Βέβαια είναι πολύ ουσιαστικές για την σωστή και ασφαλή του ανάπτυξη, οπότε εκεί χρειάζεται μια επιπλέον φροντίδα και επαγρύπνηση.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε ορχιδέα vanille planifolia συνήθως το φθινόπωρο που είναι και η εποχή της, αλλά και ψιλοκομμένο φλοιό πεύκου και υπόστρωμα κοκοφοίνικα σε μεγάλες συσκευασίες.

Ο πόθος είναι ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή φυτά εσωτερικού χώρου στη Β. Ελλάδα, καθώς εμφανίστηκε στην αγορά στα μέσα της δεκαετίας του 80 και συνεχίζει μέχρι σήμερα πολύ δυναμικά να κυριαρχεί, κυρίως λόγω της εμφάνισης αλλά και της τεράστιας ανθεκτικότητας του. Βέβαια, εκείνο που δεν είναι και τόσο γνωατό στη χώρα μας είναι οι άπειρες ποικιλίες που παρουσιάζει αυτό το είδος, καθως πολλές από αυτές έχουν περιορισμένη προσβασιμότητα λόγω των όλο και λιγότερων εισαγωγών που πραγματοποιούνται τελευταία και ως εκ τούτου δεν είναι διαθέσιμες στα μαγαζιά λιανικής πώλησης.  Ένα τέτοιο παράδειγμα ειναι και η ποικιλία που ονομάζεται golden pothos, η οποία διαθέτει μεν εμφανισιακά όλα τα χαρακτηριστικά του είδους, αλλά ξεχωρίζει λόγω του πολύ έντονου πράσινου στο χρωματισμό του φυλλώματος του.  Αυτή η πολύ εντυπωσιακή απόχρωση του πράσινου δημιουργεί για τον πόθο αυτό μια αίσθηση του τροπικού και οδηγεί ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο θαυμαστή στην σκέψη οτι πρόκειται για ένα ξεχωριστό φυτό της ζούγκλας. Αν και ο πόθος σαν φυτό αναπτύσσεται γρήγορα και έχει αξιοσημείωτες επεκτατικές τάσεις απέναντι σε άλλα είδη, το συγκεκριμένο είδος δεν παρουσιάζει τόσο έντονα αυτήν την συμπεριφορά. Αντίθετα είναι πιο ήπιας ανάπτυξης και ελίσσεται λιγότερο σε σχέση με την πιο κλασσική αναρριχώμενη ποικιλία. Ακόμα τα φύλλα του δεν μεγαλώνουν ανάλογα με την ηλικία του φυτού , ούτε έχουν τόσο καρδιόσχημη εμφάνιση. Βέβαια, στο πότισμα και το λίπασμα ανταποκρίνεται όπως οι υπόλοιπες ποικιλίες, καθώς δεν έχει και τεράστιες απαιτήσεις. Η χρήση του σε aquqrium ή άλλα υδρόχαρη σημεία είναι εκτεταμμένη κυρίως στο εξωτερικό όπου υπάρχει στην αγορά και πληθώρα όλων των υποποικιλιών. Άλλωστε οι πόθοι είναι από τα φυτά εσωτερικού χώρου που έχουν την πρωτοκαθεδρία στην υδροπονική καλλιλεργεια και εκτοτε έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές για αυτόν τον σκοπό με εξασφαλισμένη πάντα επιτυχία. Τέλος ο golden pothos αγαπά τη ζέστη και το φως σχεδόν όσο και οι ορχιδέες, διαφορετικά ανακόπτει την πορεία ανάπτυξής του και αποχρωματίζει τα φύλλα του. Η ιδανική θερμοκρασία για το φυτό αυτό είναι από 15 εως 30 βαθμούς Κέλσίου σε μέρη με άπλετο έμμεσο φωτισμό και ελεγχόμενη υγρασία. Ο λόγος περί τοξικότητας του φυτού είναι πραγματικά περιττός, όσον αφορά τους ανθρώπους, καθώς αφορά μόνο την άμεση κατανάλωση φύλλων και βλαστών σε μεγάλη ποσότητα. Στα ζώα ωστόσο, απαιτείται μια επιπλέον προσοχή, ειδικά σε γάτες και πτηνά που ζουν οικόσιτα.

Στα φυτώρια μας μπορείτε να βρείτε τον golden pothos καθώς και άλλες ποικιλίες πόθου ανάλογα με την εποχή σε μεσαία κυρίως μεγέθη.